από την Αθηνά Παπαδοπούλου
Όταν μικρά παιδιά αρχίζουν να εξαφανίζονται στην πόλη του Ντέρι, στο
Μέιν, μια ομάδα παιδιών έρχεται αντιμέτωπη με τους μεγαλύτερους φόβους
της, όταν θα τα βάλει με έναν κακό κλόουν, τον Πένιγουαϊζ, με ιστορικό
φόνων και βίας που γυρίζει αιώνες στο παρελθόν.
Ο λόγος για Το Αυτό, το πασίγνωστο -και κλασικό πια- βιβλίο τρόμου του Στίβεν Κινγκ, το οποίο αναγεννάται στη Mεγάλη Oθόνη, μετά από την κινηματογραφική επιτυχία του 1990. Στην πρόσφατη εκδοχή του, Το Αυτό εξυπηρετεί αξιοπρεπώς τον σκοπό μιας ταινίας του είδους (horror fiction), προκαλώντας τρόμο και αγωνία, τόσο μέσα από τη δομή, όσο και μέσα από την εύστοχη μουσική της επένδυση. Ωστόσο, διακρίνουμε μια υπερβολή στην απόδοση ορισμένων φιγούρων, με αποτέλεσμα να χάνεται πολλές φορές η λεπτή γραμμή ανάμεσα στο τρομακτικό και το γελοίο και το έργο να αποκτά μια πιο εφετζίδικη αισθητική. Θα μπορούσαμε, βέβαια, να δεχτούμε αυτό το στοιχείο της υπερβολής, αν υποθέσουμε πως, σε συμβολικό επίπεδο, διευκολύνει τον σκηνοθέτη (Αντρέ Μουσιέτι) στην προσπάθειά του να απεικονίσει την απομυθοποίηση των παιδικών φόβων.
Ως προς την επιλογή των ηθοποιών, μπορούμε να πούμε πως δυσκολευόμαστε να ξεχωρίσουμε κάποιο από τα εξαιρετικά ταλαντούχα παιδιά του καστ, με το καθένα από αυτά να μοιάζει φτιαγμένο για τον χαρακτήρα που υποδύεται! Όσο για την ερμηνεία του Μπιλ Σκάρσγκαρντ ως Κλόουν Πένιγουαϊζ, θεωρούμε πως απέδωσε με τον ιδανικότερο τρόπο το ρόλο του, προκαλώντας στο κινηματογραφικό κοινό ποικίλα συναισθήματα, όπως τρόμο, οργή, ίσως και απέχθεια.
Πρόκειται, λοιπόν, για μια τεχνικά σύγχρονη εκδοχή ενός κλασικού έργου, που δεν χάνει, ωστόσο, την αίγλη μιας πετυχημένης ταινίας προηγούμενης δεκαετίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου