από την Αθηνά Παπαδοπούλου
Η Μισέλ, μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, ξυπνάει στο υπόγειο καταφύγειο του Χάουαρντ, νομίζοντας πως έχει πέσει θύμα απαγωγής. Εκείνος προσπαθεί να την πείσει πως έχει λάβει χώρα κάποιου είδους χημική επίθεση που έχει καταστήσει την ατμόσφαιρα τοξική. Η Μισέλ, όμως, έχει τις αμφιβολίες της και προσπαθεί να δραπετεύσει.
Το 10 Cloverfield Lane είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ που καταλήγει σε ταινία επιστημονικής φαντασίας. Η αμεσότητα στη σκηνοθεσία και η δομή της πλοκής διατηρούν την ένταση και την αγωνία σε υψηλά επίπεδα καθ΄όλη τη διάρκεια του έργου, όπως οφείλει να κάνει κάθε θρίλερ που σέβεται τον εαυτό του! Οι σκέψεις, οι φόβοι και οι προβληματισμοί των πρωταγωνιστών εκφράζονται με τέτοιο τρόπο, που επιτρέπουν σ΄αυτόν που παρακολουθεί να πλάθει συνεχώς τα δικά του σενάρια και εναλλακτικές. Ωστόσο, μετά από αυτήν την αγχωτική και κάπως
αποπροσανατολιστική αίσθηση που προκαλεί η ταινία στο μεγαλύτερο μέρος της, ξαφνικά, το μυστήριο λύνεται, αφήνοντάς μας ανάμικτα συναισθήματα. Χωρίς να θέλουμε να σας αποκαλύψουμε το τέλος, μπορούμε να πούμε πως αυτό που μας απογοήτευσε περισσότερο είναι ο τρόπος απόδοσής του. Σκηνές που αποδίδονται με σχεδόν γελοίο τρόπο, διαλύουν κάθε υποψία τρόμου ή ακόμα και έκπληξης.
Όσον αφορά τους ρόλους, κρίνουμε πως είναι αρκετά ευχάριστο το γεγονός ότι δεν μπορούσαμε να κατατάξουμε τους ήρωες σε καλούς ή κακούς, ή με άλλα λόγια αν τους συμπαθούμε ή όχι, αν τους λυπόμαστε ή τους μισούμε, πράγμα που τους καθιστά κάθε άλλο παρά μονοδιάστατους. Αυτό που μάλλον μας έλειψε, είναι κάποιες παραπάνω πληροφορίες για το υπόβαθρο των ηρώων, διότι έχουμε την εντύπωση πως υπάρχουν κάποια κενά και αναπάντητα ερωτήματα που μένουν ανοιχτά μέχρι το τέλος. Βέβαια, καθώς κλείνει η ταινία, πέρα απ΄το ότι αφήνει αρκετά στη φαντασία μας, δίνει υποσχέσεις για κάποια συνέχεια, που πολύ θα θέλαμε να δούμε σε ένα μελλοντικό σίκουελ!
